Do pałacu w Gorzanowie weszłam dzięki obecnemu właścicielowi, czyli Fundacji Pałac Gorzanów. Pani Alicja Siatka wpuściła mnie i pozwoliła jednemu z pracowników, panu Wasylowi, oprowadzić mnie, za co jeszcze raz dziękuję. Gdy podjechałam z samego rana, wszędzie była mgła.
Są też inne pomieszczenia z pięknymi sufitami, w jeszcze innym stylu:
Gdy chodzi się po salach, prawie wszędzie widać resztki malowideł, zwłaszcza wokół drzwi. Okazuje się, że nie są zdrapane, wręcz przeciwnie - łuszczy się warstwa, która je przykrywała i podczas remontu zostaną odsłonięte, ale do tego jeszcze daleka droga. Docelowo pałac ma stać się muzeum i ośrodkiem kulturalnym promującym Dolny Śląsk. Odnowiony będzie też pałacowy park.
Pałac z kominkami zwiedziłam w pierwszym dniu wycieczki. Ogromna ruina wystaje z zarośli pośrodku wsi na końcu świata, a wokół panuje potworny smród.
Myślałam, że to jakaś fabryka nawozów, ale jak się potem okazało, jest tam hodowla świń. Zaparkowałam przy wejściu do tego zakładu i wybrałam jedno z miejsc, w których ogrodzenie pałacu jest zawalone. Trzeba było przedzierać się przez gigantyczne chaszcze, pokrzywy, osty, rzepy i co tam jeszcze - zwykłe uroki wiesiexu w sezonie letnio-jesiennym. Gdy dobrnęłam wreszcie do wejścia, pozostało wskoczenie przez okno, przy czym usmarowałam się jakąś fioletową substancją przypominającą denaturat w żelu. Taka sama ubarwiła mi ciuchy w jednej z opuszczonych cerkwi Podkarpacia, także przy wchodzeniu oknem. Nie mam pojęcia, co to takiego, ale na szczęście łatwo się spiera i jeszcze żyję. W środku z jednej strony wszystko było zawalone, z drugiej można było rozpoczynać wędrówkę po kolejnych salach.
Chociaż obiekt jest kompletną ruiną i przez to wygląda niepozornie, w środku zachowało się całkiem sporo, a konkretnie pozostałości po kominkach, także na wyższych kondygnacjach, niedostępnych z powodu zawalonych stropów. UWAGA, obiekt okazał się niebezpieczny. Nie ma żadnych wspinaczek i ledwo trzymających się schodów, ale z góry czasem spadają różne kawałki budowli. Oto pałac z kominkami:
Największe wrażenie robi mroczna sala balowa. Nie udało mi się tego oddać swoim aparacikiem, ale zwłaszcza dla niej warto pojechać w to miejsce.
Po wyjściu z pałacu dotelepałam się przez chaszcze do samochodu. Był pierwszy dzień wycieczki, a już wyglądałam jak bezdomny. W obawie, że nie wpuszczą mnie do hotelu w takim stanie, przy samochodzie prałam sobie spodnie resztkami wody mineralnej, a z budynku obok mnie dobiegał potworny kwik zwierząt z hodowli. Brzmiało to tak, jakby właśnie je zarzynali. Obok była za to malownicza tablica informacyjna, a w pobliżu opuszczone gospodarstwo z ładną tapetą.
Chociaż wieś J. to miejsce zdecydowanie mniej znane niż Pałac z zieloną salą czy pałac z malowidłami i nie jest oczywiście tak widowiskowe, naprawdę warto tam pojechać. Miejscówka jest podwójna - po jednej stronie asfaltówki prowadzącej przez obrzeża wsi mauzoleum w zarośniętym ogrodzie, a po drugiej pałac. Mauzoleum trzeba zwiedzić koniecznie. Zostało zbudowane w 1871 roku dla młodo zmarłego, poległego na wojnie prusko-francuskiej jedynego męskiego potomka rodu von L. Grobowiec ozdobiono figurami - przedstawiały anioła pochylającego się nad ciałem zabitego. Rzeźby zostały zdewastowane i oblane farbą, teraz postaci bez kończyn i głów wyglądają upiornie, ale trzeba przyznać, że tym bardziej ciekawie.
Ruiny zabudowań XVIII-wiecznego klasztoru Cystersów w Winnicy można zwiedzić przy okazji oglądania ruin kościoła w Twardocicach, opisanych w jednym z poprzednich odcinków.
W dalszych pomieszczaniach zrobiło się romantycznie;>
Po wyjściu okazało się, ze obiekt nie jest tak do końca opuszczony:
Oto kilka innych pałaców.
Na sam koniec Cieplice pod Jelenią Górą i wycieczka w Błędne Skały. W obu miejscach pogoda średnio dopisała, przez chwilę było słońce, a potem chmury.
Cieplice to uzdrowisko bardzo przypominające niemieckie nadmorskie miejscowości, jak Ahlbeck. Jest i promenada, i Park Zdrojowy. Poza mną byli tam chyba wyłącznie niemieccy emeryci, więc nie obyło się bez dancingu w hotelu tuż pod moim pokojem, ale na szczęście szybko się skończył:> Niedaleko Parku Zdrojowego jest Park Norweski. Wcześniej pojechałam na starówkę w Jeleniej Górze.
Błędne Skały zaskoczyły mnie podobnie, jak Śnieżka - w Karpaczu okazało się, że wyciąg nie działa, a tutaj, że nie działa tak zwany górny parking. Prowadzi tam dosyć wąska droga i ruch jest wahadłowy, więc przyjechałam o pełnej godzinie, żeby mnie wpuścili, ale z powodu remontu trzeba było i tak zaparkować na parkingu dolnym i dotrzeć do skalnego labiryntu na piechotę, co zajmuje około godziny.
Na miejscu nie było jeszcze tłumów, pojawiły się pod koniec zwiedzania. Kupuje się bilety w kasie i rusza labiryntem skalnym. Nie mam pojęcia, dlaczego nie ma przed nim ostrzeżeń o wąskich przejściach. Gdzieniegdzie i jak dla mnie było dość ciasno, choć trochę grubsza osoba nie ma tam szans. Ciekawe, czy kiedyś ktoś się tam zaklinował. Na początku labiryntu jest kamień wyglądający jak kosmita z rysunków Raczkowskiego:>
Oczywiście to jest tylko niewielka część tego, co można zobaczyć w tym regionie, zupełnie wyjątkowym pod urbexowym względem w skali kraju. Podczas wyprawy nie udało mi się dojechać do wszystkich obiektów, które miałam zaznaczone na mapie, często z powodu umówionych terminów w innych miejscach, a czasem z powodu braku sił lub komplikacji podczas wycieczki. Na pewno trzeba będzie wrócić choćby z powodu kalwarii czy Muchołapki, a także paru pałaców. Mam więc nadzieję, że jeszcze kiedyś wkleję tu jeszcze co najmniej część siódmą:>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz