Puszcza Białowieska, podlaskie cmentarze i inne miejsca część 24

W pierwszej połowie listopada pojechałam w minitrasę do Puszczy Białowieskiej. Kilka noclegów miałam w Białowieży, Hajnówce i Narewce. Zwiedziłam nieznane mi wcześniej szlaki, w tym niebieski od Hajnówki do Sacharewa i rezerwatu Głęboki Kąt. Pokażę tę wycieczkę w tym odcinku, potem będzie ich jeszcze kilka.

Dzień był chłodny i początkowo pochmurny. Zaparkowałam w Hajnówce pod cmentarzem katolickim blisko puszczy, po przeciwnej stronie ulicy jest nowy cmentarz prawosławny. Szlak niebieski prowadzi początkowo szosą jak do Białowieży, potem skręca w prawo w las.

Przy tym pomniku byłam już wiosną, relacja TU. Między innymi tutaj hitlerowcy rozstrzelali mieszkańców Hajnówki w 1943 roku. Po przeciwnej stronie szosy na Białowieżę jest drugie takie miejsce pamięci, pokazałam je w odcinku podlinkowanym wyżej.

Obrazek o wiele bardziej zniszczony niż w marcu:

Wiosną tylko podeszłam do tego miejsca pamięci i wróciłam do autka, tym razem poszłam dalej tak jak szlak niebieski prowadzi.

Wychodzi się na chwilę z lasu na asfalt blisko zajezdni autobusowej (zresztą po Hajnówce jeżdżą dwa piękne Autosany H9!), przechodzi przez tory obok domów i znów wchodzi w las, gdzie nie ma żywej duszy.

Znów te tabliczki.. Niestety, pozamykane szlaki dały mi się we znaki tak jak i w marcu. Akurat nie podczas tej konkretnej wycieczki, ale na przykład czerwonym od Hajnówki do Narewki nie dało się przejść - zamknięty szlak został do tego stopnia przysypany gałęziami i drzewami i zarośnięty krzaczorami, że mimo determinacji nie dało się bezpiecznie (bez gubienia się bez drogi w puszczy) przejść do lepszego odcinka. Wiele bocznych dróg jest w ten sposób oznaczonych, a chociaż zdarzało mi się olewać te znaki i wchodzić na zamknięte odcinki, to czasami jest to po prostu niemożliwe z racji zapuszczenia;> szlaków. Nie wiem, kiedy to wszystko się skończy. Wycinka Puszczy Białowieskiej trwa, widziałam to na własne oczy na przykład przy Krynoczce. Z drugiej strony zaniedbane szlaki z niebezpiecznie złym oznakowaniem i zatartą drogą nie są odnawiane. Ale akurat podczas tej wycieczki problem nie zaistniał. Szłam dalej niebieskim w stronę Sacharewa.

Zaczęło wychodzić słońce, niebawem było już zupełnie słonecznie i tak do końca dnia.

Leśna wioska Sacharewo, wspaniały klimat.

Szlak zakręca znów w las, idzie się tak aż do ponownego spotkania z torami wąskotorówki.

Przysiadłam sobie na tym drzewie i miałam chwilę kryzysu samopoczucia. Ale na szczęście z każdą kolejną wycieczką do Puszczy Białowieskiej czuję znacznie, ale to znacznie mniej strachu przed byciem tam samej. W ogóle w lesie mam coraz więcej swobody. W Puszczy Kampinoskiej doszłam już do tego punktu, w którym idę na chybił trafił i nie martwi mnie, gdy przestaję się orientować w kierunkach świata. w Puszczy Białowieskiej jeszcze nie mam takiej pewności, no i tutaj jednak jest o wiele bardziej dziko. Ale boję się bez porównania mniej niż na początku zwiedzania tego terenu, już prawie wcale. W dodatku akurat przy tym drzewie przejechała nagle obok jakaś babcia na rowerze, pewnie jechała na grzyby:> Jedyna osoba, którą spotkałam podczas tej około 4-5-godzinnej wycieczki.

No i doszłam do rogu szlakowego kwadratu. Gdy spojrzy się na mapę, dobrze widać, o co chodzi. Moja trasa z tego dnia wyglądała jak kwadrat zawieszony na dwóch sznurkach o Hajnówkę i szosę na Białowieżę:> Niebieski szlak idzie po trzech bokach tego kwadratu, między innymi przez rezerwat Głęboki Kąt. Chciałam przejść cały kwadrat. Spieszyłam się z racji tego, że o tej porze roku już szybko zapada zmrok, a w dodatku tego pierwszego dnia jechałam od hotelu w Ciechanowcu i zamarudziłam po drodze przy różnych spotkanych Polonezach i tym podobnych atrakcjach. Szłam więc bardzo szybkim marszem, przystając tylko na parę sekund na foty. Przecięłam tory i ruszyłam jak na Głęboki Kąt.

Tu w oddali jeszcze majaczy ta niespodziewana babcia na rowerze:

Głęboki Kąt:

Jak to w Puszczy Białowieskiej: długie, proste drogi, a po obu stronach dzikość:>

Leśne polemiki na wszechobecnych tabliczkach:

Weszłam na rozstaje dróg, spotkałam szlak rowerowy. Teraz szybko w prawo. Tempo miałam dobre, więc trochę przestałam się niepokoić, czy zdążę przed zmrokiem.

Najpierw poczułam w lesie dym i nawet trochę się zaniepokoiłam, czy się nie pali, ale to była tylko leśniczówka w osadzie Nieznany Bór i dym z komina. Troszkę zeszłam ze szlaku, żeby sfotografować to miejsce:

No i dalej niebieskim po drugim boku kwadratu:

Wyszłam na polanę, szlak zakręcił znów w prawo, czyli teraz trzeci bok kwadratu. Mogłam się wyluzować, bo tempo marszu pozwalało na optymizm, jeśli chodzi o zdążenie ze wszystkimi planami przed zmrokiem.

To był bardzo ciekawy bok kwadratu szlakowego. Droga prowadziła wzdłuż dawnych torów, częściowo było to widać. Najpierw droga widoczna, potem zmieniła się w ścieżynkę.

W końcu było tak:

Widać trochę dawnych torów:

Listopadowe kwiatki, zresztą nie jedyne:

Doszłam do czwartego boku kwadratu, a na rozstaju dróg taki oto stary krzyż:

Wzdłuż starych torów na Topiło z powrotem na północ:

Doszłam do miejsca, z którego zaczynałam "szlakowy kwadrat". Zamiast iść tą samą drogą na Sacharewo, poszłam dalej torami na północ w kierunku szosy na Białowieżę. Chciałam dojść do przystanku kolejowego Nieznany Bór, a potem torami wrócić do Hajnówki. To już była ostatnia prosta.

Powalone drzewo na torach:

Doszłam do wiaduktu blisko szosy. Pozostawało wspiąć się na nasyp i dojść do przystanku Nieznany Bór.

Jest zapomniany przystanek Nieznany Bór:

Po odpoczynku ruszyłam w stronę Hajnówki torami.

Krzyże przy torach po drodze, ciekawe czy to jakieś upamiętnienia wypadków kolejowych:

c.d.n.